Antevasin

is iemand die aan de rand van het bos woont,
op de grens van twee werelden,

‘…van oude denkbeelden naar nieuwe inzichten…’;

een Sanskriet woord, dat lang geleden een letterlijke benaming was
voor mensen die het drukke centrum van het wereldse leven achter zich
hadden gelaten om zich aan de rand van het bos te vestigen,
daar waar de geestelijke leermeesters zich ophielden.

De antevasin was geen dorpeling meer,
maar had ook de transcendentie nog niet bereikt;
hij was nog niet de wijze die volledige verwezenlijkt
diep in de onverkende wouden woonde,
hij zweefde er een beetje tussenin.
Hij zat op de grens.
Hij woonde in het zicht van beide werelden,
maar richtte zijn vizier op het onbekende.

Dat balanceren op de lijn van …,
is dat niet iets dat mensen bij zichzelf herkennen?
Je leeft op die vage scheidslijn tussen oude denkbeelden en je nieuwe inzicht,
het punt van bewustzijn in het moment.

Een lijn die zich altijd blijft verplaatsen,
en dat mysterieuze bos van het onbekende;
durf jij je daar aan over te geven.
Licht dien je te reizen om het te kunnen volgen.
Je moet beweeglijk blijven, verplaatsbaar, soepel.
Ongrijpbaar zelfs.

Laten we allen leerling en leraar zijn,
op de zich altijd verplaatsbare lijn
van het fantastische, soms angstaanjagende woud van het nieuwe,
van het Leven.

En komen tot
ZIJN die we ZIJN